سبد سفارش شما خالی است!

شهرداری، یکی از مهم‌ترین نهادهای مدیریت شهری در ساختار اجتماعی و سیاسی محسوب می‌شود که به علت سروکار گسترده با مردم و نهادهای اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، صنعتی و آموزشی بسیار بیش‌تر از دستگاه‌های دیگر زیر ذره‌بین مردم و رسانه‌ها قرار دارد. به همین دلیل اگر شهرداری خوب و اصولی عمل کند، موجب سربلندی آن شهر و رضایت و رفاه شهروندان آن می‌شود و برای سازمان‌های دیگر شهر الگو می‌شود. این در حالی است که ساختار سازمانی شهرداری‌ها هم‌چنان قدیمی، و شیوه‌های کارهایشان سنتی باقی مانده است. بی‌شک ساختار شبکه‌ای، می‌تواند ساختار سازمانی مناسب شهرداری‌ها باشد. این ساختار قادر است، مانند سکوهای نفتی، روی بستر جامعه قرار گیرد و انرژی جامعه را، از اعماق آن به سطح آورد و پالایش و تشدید کند و آن را به خود جامعه ـ که دولت و سازمان نیز جزئی از آن است ـ برگرداند. بدین‌ترتیب ساختار شبکه‌ای، کارآمدی و بهره‌وری بی‌سابقه‌ای پدید می‌آورد که علاوه بر اصلاح امور جامعه، موجب افزایش چشم‌گیر مشروعیت دولت‌های ملی و محلی (شهرداری‌ها) می‌شود. این مشروعیت از بهترین و پاک‌ترین نوع قدرت دولت‌ها در جهان معاصر به شمار می‌رود. در کتاب حاضر، با مروری بر عملکرد شهرداری‌ها در دوره‌های گذشته، به ارائة الگویی مناسب با عنوان «شهرداری شبکه‌ای» جهت افزایش سازمان‌یافتة سهم مردم در ادارة شهرها پرداخته می‌شود.