قصه حضرت ابراهیم (ع): پسر آزر (از ترجمه تفسیر طبری)
قصههای قرآن از جمله قصههای برگزیدهای هستند که در حوزهی ادبیات نیز جایگاه ویژهای دارند. قصههای قرآنی از نظر محتوایی "علاوه بر تاثیرگذاری بر احوال و اخلاق مادی و معنوی مخاطب، از چنان معانی و مفاهیمی برخوردار هستند که ضمن این که مخاطب را در متن وقایع و ماجراها و در مسیر شناخت شخصیتها قرار میدهند، او را به فراخور احوال و به تناسب ویژگی عقلی و ذهنیاش، به دریافتی دگرگونه، اعم از تمثیلی، استعاری، کنایی، رمزی، تشبیهی، و به طور کلی "مجازی" یا "واقعی" از حقایق هستی رهنمون میسازند. نیز او را به نوعی درک ـ اعم از اخلاقی، دینی، اجتماعی، سیاسی، عرفانی، اقتصادی، قدسی، روحانی، و تربیتی ـ نایل مینمایند. ترجمهی تفسیر طبری یا تفسیر کبیر موسوم به "جامعالبیان فی تفسیر القرآن" از تالیفات مشهور محمد بن جریر طبری است که در دوران پادشاهی منصور بن نوح سامانی و به دستور او، پس از نظرخواهی از فقهای وقت و موافقت آنان، توسط عدهای از فاضلترین و زبدهترین علمای ماوراءالنهر و خراسان به فارسی ترجمه شده است. بسیاری از داستانهای قرآنی در این کتاب شرح و تفسیر شدهاند که قصهی حضرت ابراهیم (ع) نیز از آن دسته است. این قصه از ترجمهی قصههای مربوط به آن حضرت از سورههای بقره، انعام، ابراهیم، حجر، و صافات تدوین شده است.