سبد سفارش شما خالی است!

آموزش عبارت است از برانگیختن دیگران به مشارکت، مشاهده، برقراری ارتباط، یادآوری و استدلال. آموزش‌دهندگان یا معلمین باید قادر به درک دانش‌آموزانشان باشند و نیز در زمینة آنچه که رفتار آنها را تحت تاثیر قرار می‌دهد تا حدی آگاهی داشته باشند. این دانش و آگاهی از دو روش تجربه و «شم همگانی» و نیز مطالعة روانشناسی حاصل می‌شود. این دو در تضاد باهم نیستند اما تشخیص تمایز آنها اهمیت دارد. روانشناسی، مطالعه علمی رفتار است و شم همگانی، توانایی ارزیابی دقیق موضوعات عملی است. مطالعة روانشناسی افراد را به اطلاعاتی تجهیز می‌نماید که «شم همگانی» به تنهایی نمی‌تواند این کار را بکند. نگارنده در کتاب حاضر به موضوع کاربرد روانشناسی در آموزش پرداخته و مباحثی از این دست را مطرح ساخته است: مواردی که روانشناسی برای معلمین سودبخش است؛ شرایطی که قوت یک عادت را تحت تاثیر قرار می‌دهند؛ حافظه وابسته به ارتباط است؛ روش‌های کمک به بچه‌ها در توسعة قدرت استدلال آنها؛ و ارتباط درونی جنبه‌های مختلف رشد.