آشتی با مهربانترین پدر
محمدبنحسن(عج)، امام دوازدهم، 255 ق.
«این ماییم که فراموش کردهایم! اولین و اصلیترین راه را در آخرین گام هم نپیمودهایم و این چه انتظار عجیب و منتظر غریبی است که منتظرش هستیم! ما حتی یک بار، به او پناه نبردهایم! نزدیکترین یار را، با خطای خود، چه دور انگاشتهایم! و چهقدر فراموشش کردیم! چهقدر تنهایش گذاشیم! و تنها نمکی بودیم بر زخم دیرینش! و همه و همه، فراموشمان کردند و آن کس که به یادمان بود فقط او بود، فقط او!» آنچه از نظر گذشت، بخشی است از کتابچۀ حاضر که از چندین نامه و سخن، دربارۀ امام زمان (عج)، و نحوۀ ارتباط با ایشان تشکیل شده و از آن جمله است: حیرانی؛ لاف عشق؛ دوای درد؛ او هنوز از یاد نبرده است؛ و اکسیر محبت.