سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر، رمانی فارسی است که در آن نویسنده به گوشه‌هایی از تاریخ ایران، به‌ویژه زندگی سیاسی و نظامی شاه «اسماعیل صفوی» اشاره‌کرده است. در داستان می‌خوانیم: ««علی»، «ابراهیم» و «اسماعیل» فرزندان «علم شاه خاتون» و «سلطان حیدر» بودند. «سلطان حیدر» یکی از نوادگان «شیخ صفی‌الدین اردبیلی» است که پس از کشته شدن وی (به دست شروان شاه)، «امیر یعقوب ترکمان» سه پسر او را به قلعه استخر (در فارس) تبعید کرد. در سال 898 هـ . ق «امیر رستم بیک» آن‌ها را احضار کرد. «علی» در حوالی اردبیل کشته شد و «ابراهیم» و «اسماعیل» به گیلان مهاجرت کردند و در نزد حاکم گیلان «کارکیا میرزاعلی»، که از سادات قوامی بود، به سر بردند. آن‌ها محبوب شیعیان و موردتنفر «شیخ عبدالهادی» بودند. بعد از مدتی «رستم‌میرزا» دشمن دیرینه صفویان، پادشاه «آق‌قویونلو» که بر آذربایجان و دیار بکر مسلط بود سیصد سوار خون‌خوار ترکمن را برای بردن «ابراهیم» و «اسماعیل» فرستاد. والی شهر گیلان «کارکیا» برای نجات آن‌ها بسیار کوشید. در این میان، دختری به‌نام «تاجلی» که دل‌بسته «اسماعیل» بود، درراه نجات او فداکاری کرد، اما سرانجام هر سه آن‌ها را گرفتند. بعد از طی حوادث تاریخی، «اسماعیل‌میرزا» در سال 905 سلسله صفویه را بنیان نهاد و «تاجلی» در زندگی و سرنوشت او نقش مؤثری ایفا کرد».