سبد سفارش شما خالی است!

حدیث مهم‌ترین مصدر استنباط پس از قرآن است. از آن‌جا که در عصر ابوحنیفه، از یک سو بسیاری از خلفا و فرمانروایان از حدیث، استفادة ابزاری می‌کردند و جعل و تحریف احادیث نبوی گسترش یافته بود و از دیگر سو پیامبر (ص) نیز تحذیر نموده بود که به دروغ، حدیثی را به وی نسبت ندهند، ابوحنیفه در قبول احادیث، احتیاط فراوان به خرج داد و تاکید داشت که احادیث نقل به الفاظ شود، اما از آن‌جا که اغلب احادیث، نقل به معنا می‌شد، وی روایت فقیه را بر غیرفقیه ترجیح می‌داد. ابو حنیفه خبر واحد و مرسل و حتی صغیف را بر قیاس ترجیح می‌داد و شاگردانش «ابویوسف»، «محمد شیبانی» و... نیز در این زمینه با او هم‌عقیده بودند. شایان ذکر است که ابوحنیفه گاه ضمن پرداختن به روایت حدیث به جرح و تعدیل راویان حدیث نیز می‌پرداخت. نام وی را نه تنها در سلسله راویان حدیثی اهل سنت بلکه در سلسله راویان شیعی نیز می‌توان مشاهده کرد. کتاب حاضر پس از درج کلیاتی دربارة حدیث و مفاهیم اهل حدیث و اسباب اختلاف فرق مختلف در خصوص حدیث به این موضوعات اختصاص دارد: ابوحنیفه و مکتب فقهی او؛ جایگاه حدیث نزد ابوحنیفه؛ جایگاه حدیث نزد حنیفه؛ ابوحنیفه و روایت حدیث؛ و بررسی چندی از شبهاتی که دربارة ابوحنیفه مطرح شده است.