سبد سفارش شما خالی است!

این کتاب، مجموعه‌ای است از آرا و نظرات نسل پیشین تئاتر که نویسنده از نوجوانی از روایت‌های آن‌ها یادداشت برداشته و یا با ضبط‌صوت این صداهای ماندگار را ضبط کرده است؛ روایت‌هایی گوناگون از تجربه‌های صحنه‌ای به‌خصوص از چگونگی کار آن‌ها با استادان خودشان که درواقع نیاکان تئاتری ما محسوب می‌شوند. به‌طور نمونه، نویسنده می‌نویسد: «حدود چهل سال پیش پای صحبت عطاالله زاهد نشستم که به تفصیل از حضورش در نمایش اپرت «رستاخیز شهریاران ایران» می‌گفت که یک قرن پیش میرزاده عشقی در تهران و شیراز و اصفهان به صحنه برد. یا در روایت‌های دیگر از ماجراهایی مطلع می‌شویم که کمتر از آن‌ها با خبر بودیم، مثل عشق نافرجام سیف‌الدین کرمانشاهی به قمرالملوک وزیری یا ماجرای آتش زدن تئاتر سعدی و یا طریق وارد شدن زنان بازیگر مثل ایران دفتری و چهره آزاد و عصمت صفوی در گروه اساتید تأثیرگذاری مثل نصر و مهرتاش و نوشین و همین‌طور نشستن پای صحبت بسیاری از بزرگان تئاتری مثل اسکویی‌ها و جعفری و جوانمرد و اصغر بیچاره و رادی و... تا می‌رسیم به اولین تمرین‌نگاری تئاتر سعید سلطان‌پور و یا آخرین دیدگاه کسانی نظیر رکن‌الدین خسروی و خسرو حکیم رابط و...».