سبد سفارش شما خالی است!

ما انسان‌ها، اثر گناه را، نه می‌فهمیم و نه باور داریم؛ اگر به راستی خود را گناهکار می‌پنداشتیم! امید این بود که روزی از کردۀ خویش پشیمان گردیم؛ و اگر معرفتش را می‌داشتیم و ایمانمان هم عمیق بود، در نهایت، عذر تقصیر به درگاه الهی می‌آوریم. باید فکری به حال خود کرد و هنگامۀ آن شب‌های قدر است. در این شب‌ها باید از گناهانی توبه نمود که ما را با مصیبت‌ها دست به گریبان نموده است؛ به راستی که بزرگ‌ترین مصیبت‌ها، غیبت امام زمان (عج) است که ما آن را به فراموشی سپرده‌ایم. آن‌گونه که از آیات و روایات برمی‌آید شب 23 ماه مبارک رمضان، همان شب قدری است که از هزار ماه برتر است. اگر کسی چشم دلش باز باشد به خوبی نظاره‌گر آن خواهد بود که از ابتدای شب، ملائک گروه‌گروه از آسمان بر زمین فرود می‌آیند و بر وجود مقدس امام زمان (عج) نازل می‌گردند. اگر قصد رفتن به درگاه خداوند را داریم و اگر می‌خواهیم خدایمان ببخشاید، چاره‌ای جز رفتن به در خانۀ امام زمان نداریم! راهی جز امام عصر برای رفتن به درگاه خداوند نیست و این همان حقیقت «دعای ابوحمزه» است: «من از تو به سوی تو فرار کرده، پناه می‌آورم!» نوشتار پیش رو برگرفته از گفتار استاد گران‌قدر دکتر بنی هاشمی است، که در سه شب قدر سال 1424 هـ . ق بیان شده است.