سبد سفارش شما خالی است!

داریوش صفوت، موسیقی‌دان و نوازنده‌ی سه‌تار و سنتور، در سال 1307 در خانواده‌ای هنرمند به دنیا آمد، سه‌تار را نزد پدر آموخت و از سال 1323 به بعد، در محضر استادان بزرگی چون حبیب سماعی، ابوالحسن صبا و... به تکمیل هنر خویش پرداخت و به موازات موسیقی به تحصیلات حوزی و دانشگاهی نیز ادامه داد. وی در سال 1344 به اخذ درجه‌ی دکترای حقوق بین‌الملل از دانشکده‌ی حقوق پاریس نایل شد و اینک استاد بازنشسته دانشکده هنر دانشگاه تهران است. در سال 1384 از سوی وزارت فرهنگ کشور فرانسه بالاترین مدال فرهنگی آن کشور به نام "شوالیه‌ی هنر و ادبیات" به ایشان اهدا شد. کتاب حاضر، که نتیجه‌ی تفکرات و تاملات صفوت درباره‌ی فلسفه‌ی موسیقی است، از هشت مقاله تشکیل شده است. محور اصلی کتاب ارتباط میان موسیقی، معنویت واخلاق را نشان می‌دهد. صفوت به ثمره‌ی غایی فلسفه، یعنی عرفان و معنویت پرداخته و به موسیقی در این بعد نگریسته است. وی در فلسفه‌ی عرفانی خویش اساس خلقت عالم را عشق و شناخت خدا معرفی می‌کند و هنر را مخلوق غیرمستقیم خداوند می‌داند که به اراده‌ی خداوند، به وسیله‌ی روح انسان به وجود آمده است. بنابراین تمام مقالات حاضر بر اساس موازین عرفانی ـ یعنی علم خداشناسی ـ تدوین شده است. عناوین مقالات عبارت‌اند از: "علم ودین"، "خاطراتی از کلاس درس استاد صبا"، "معنویت و معنا در موسیقی"، "رابطه‌ی متقابل موسیقی و روح"، "پژوهشی در ویژگی‌های موسیقی ایران"، "اشارتی به فلسفه‌ی موسیقی"، "عرفان و موسیقی ایران" و "درباره‌ی موسیقی و موسیقی‌دان ایرانی".