سبد سفارش شما خالی است!

در این کتاب به معرفی میراث ادبی روایی زبان‌های ایرانی در ایران باستان (ایران پیش از اسلام) پرداخته می‌شود. محدوده‌های تاریخی پیش از اسلام بر اساس روش معمول زبان‌شناسی تاریخی به دو دوره‌ی باستان و میانه بخش شده است. در دوره‌ی باستانی میراث ادبی روایی چهار زبان مادی، سکایی، فارسی باستان و اوستایی، و در دوره‌ی میانه میراث ادبی روایی دو زبان پهلوی اشکانی (پارتی) و فارسی میانه (پهلوی) از گروه غربی زبان‌های ایرانی معرفی می‌شود. به گفته‌ی نگارنده سبب کمبود منابع درباره‌ ادبیات روایی و شفاهی زبان‌های ایرانی میانه‌ی شرقی نظیر بلخی، ختن و یغدی، به اختصار بدان‌ها پرداخته شده است. مانی و پیروان او، به خلاف زردشتیان به کتابت آثار خود اهمیت می‌دادند هنگامی که مبلغان مانوی در سراسر ایران به تبلیغ آیین خود پرداختند، عناصری از سنت‌های ادبی روایی ایران را در کتاب‌های خود گنجاندند. از این رو در پایان این پژوهش به برخی از این عناصر در آثار مکتوب مانوی اشاره شده است".