سبد سفارش شما خالی است!

تجدیدنظرطلبان، گروهی از فعالان سیاسی و نخبگان فکری بودند که با گذشت زمان، نسبت به مبانی فکری و ارزش‌های اصلی نظام جمهوری اسلامی دچار تردید شده و با طرح گذار از انقلاب و قانون اساسی، به دنبال تغییر در ساختارها و بنیادهای نظام به شکل دموکراتیک و آرام بودند. آن‌ها که سابقه‌ی چپ‌گرایی داشتند، با دگردیسی فکری و گردش به راست کوشیدند گفتمان اصلاح‌طلبی تجدید نظرطلب را برای تحقق لیبرالیسم در جامعه غالب کنند. به نظر آنان، اصلاحات باید بر پایه‌ی حقوق بشر غربی و دموکراسی غربی در قالب مدل نوگرایی دینی بنیانگذاری شود. کتاب حاضر به تحلیل مبانی اندیشه و میزان تاثیرپذیری اصلاح‌طلبان تجدیدنظرطلب از سنت‌های فکری غرب، اختصاص یافته و نویسنده طی آن پیوند فکری آنان را در نوگرایی دینی با گرایش تجدیدنظرطلبی، بررسی می‌کند. نگارنده با نگاهی به جنبش دوم خرداد و دیدگاه نوگرایان دینی پیرو این جنبش تصریح می‌کند: "با نگاهی به معنا و اهداف سکولاریسم و تلاش نوگرایان دینی، این نتیجه به دست می‌آید که هدف نهایی آن‌ها چیزی جز سکولاریسمی همه‌جانبه نیست. نوگرایی دینی بر پایه‌ی معرفت‌شناسی‌های پلورال و نسبی‌گرا در حقیقت، دین‌شناسی نیست، بلکه مجاز معرفی کردن قرائت‌های مختلف دینی است. در این قرائت‌ها، تجربه‌های انسانی و عصری، ملاک و معیار ضلالت و هدایت و مرجع تفسیرهای مختلف می‌شود. بر این اساس، قرار نیست هیچ خرافه و بدعتی نفی شود، بلکه بدعت‌ها و قرائت‌های جدید به شرطی که ازمیدان تجربه بگذرند، مجاز شمرده می‌شوند. سکولاریزم به معنای معروف آن، که قداست‌زدایی و دنیوی کردن است، چیزی غیر از پذیرفتن قرائت‌های غیردینی نیست و آن فلسفه و نگرشی است که بر اساس آن انسان‌ها، ملاک و مبنای مشروعیت و مرجع تفسیرها و تشخیص‌ها می‌شوند و فرهنگ، ارزش، دین و سایر امور افراد بر اساس این نگرش باید به خود آن‌ها واگذار شود".