هایدگر
"مارتین هایدگر" درسال 1889 در آلمان به دنیا آمد. از مهمترین کتابهای او در فلسفه، "هستی و زمان" اوست که در آن به نقد تاریخ فلسفۀ غرب، که بهتعبیر هایدگر همان تاریخ متافیزیک است، پرداخته است. وی در پی طرح افکندن هستی شناسی تازهای بود که خود آن را هستی شناسی بنیادین میخواند ؛ چرا که نزد او تاریخ متافیزیک، تاریخ غفلت از وجود و افتادن در ورطۀ موجود انگاری با خلط موجودشناسی و وجودشناسی، از شناخت وجود به معنای اصل آن بازمانده است. وی از اعضای حزب نازی و نمایندۀ این حزب در دانشگاه فرایبورگ بود. اندیشههای هایدگر، رقم زنندۀ مایههای فکری بسیاری از متفکران بعد از تجدد از جمله میشل فوکو، ژاک دریدا، و گادامر بوده است. او درسال 1976 م درگذشت. آثار هایدگر مشتمل بر نوشتهها، دروس، سخنرانیها و یادداشتهای او است. ازجمله آثار وی میتوان بهوجود و زمان، سرشت حقیقت، پرسش تکنولوژی، نامهای در باب اومانیسم، در رهایی، زمان و بودن، و پایان فلسفه اشاره کرد.کتاب حاضر حاوی آراء و افکار هایدگر دربارۀ زمان حقیقت، هنر، اومانیسم، زبان، تفکر و... میباشد.