بیم و امید: رویکردهای سیاسی در ادبیات فارسی
نگارنده در این نوشتار، در پی بازشناسی فرهنگ سیاسی ایران از راه بررسی ادبیات فارسی است .وی مباحث اصلی کتاب را براساس سه پرسش، مطرح میسازد که عبارتاند از : ((مهمترین مولفههای فرهنگ سیاسی ایران در ادبیات فارسی چیست؟))، ((آیا این عناصر با توسعه سیاسی سازگاری دارند))، ((کدام یک از شرایط و اوضاع سیاسی ـ اجتماعی و تاریخی ایران، در شکلگیری این گونه فرهنگ سیاسی نقش اصلی را دارا بوده است؟)) .برای پاسخ به این پرسشها نگارنده ابتدا ((امثال و حکم)) رایج در ادبیات شفاهی و رسمی ایران را ـ با ذکر نمونههای متعدد ـ بررسی میکند و طی آن مولفههایی چون نابرابری اجتماعی، پذیرش اهل قدرت، نبود نظام شایسته سالاری، دو چهرگی در رفتار سیاسی ـ اجتماعی، و بیم و امید را عنوان نموده به بررسی و تحلیل هر یک اهتمام میورزد .در فصل دوم کتاب تحت عنوان ((پیرایش فرهنگ سیاسی ایران)) مباحثی چون عدم توسعه سیاسی، رویکرد حکومت کنندگان و حکومت شوندگان به یک دیگر، پیامدهای ناامنی و ضعف حافظه تاریخی، و فقدان نقد اجتماعی در ایران، بررسی و ارزیابی میشود .فصل سوم کتاب به شرح اندیشههای سعدی در خصوص سیاست و اجتماع، از جمله عملگرایی در اندیشه سعدی اختصاص مییابد .