سبد سفارش شما خالی است!

«تقی‌الدین اوحدی بلیانی» نخستین کسی است که در تذکرة «عرفات العاشقین» شرکت خود را در حلقة شاعران میرمحمد طرحی در شیراز به طور صریح و به تفصیل شرح داده و نام شاعران و اعضای آن محفل ادبی را برشمرده است. نتایج این انجمن‌های ادبی تربیت عده‌ای شاعر، خوش‌نویس و نقاش چیره‌دست در شیراز بود که به زودی در اوایل دورة قاجاریه پدید آمدند، به طوری که در آن روزگار شیراز، به صورت یکی از مراکز مهم گسترش شعر و ادب و هنر اصیل ایرانی درآمد. در دورة تجدیدحیات ادبی، شعر اصیل فارسی در مسیر اصلی خود افتاد و از سردی و مضمون‌بافی و ابهام سیصدساله نجات یافت. در این دوره دو تن از شاعران شیرازی یکی وصال در غزل‌سرایی و دیگری قاآنی در قصیده‌گویی شهرت یافتند. انجمن‌های ادبی شیراز از زمان وصال به بعد رونق بیش‌تر یافت. این انجمن‌ها از زمان وصال تاکنون در شیراز به دنبال انجمن سخنوران وصال است. کتاب حاضر به بررسی چگونگی تشکیل انجمن‌های ادبی شیراز از سال 988 هـ . ق، که اوحدی به عضویت آن انجمن درآمد، تا به امروز اختصاص دارد.