سبد سفارش شما خالی است!

سلطنت پهلوی، که ظهور و تداوم خود را مدیون دو کودتای نظامی اسفند 1299 ش و 28 مرداد 1332 ش می‌دانست، ارتش و سایر نیروهای مسلح را مهم‌ترین تکیه گاه خود تلقی و در تقویت و تحکیم کمی و کیفی آن بسیار تلاش می‌کرد. محمدرضا شاه بیشتر وقت خود را صرف امور مربوط به ‌ارتش و نیروهای مسلح و سازمان‌های مخفی پلیس و سرکوب‌گر می‌کرد و امور جزئی و کلی آنها را به طور مستقیم زیرنظر داشت. اغلب مشاورین نزدیک شاه، سران ارتش بودند. شاه تصور می‌کرد با داشتن ارتشی مجهز و مطیع می‌تواند سلطنت پهلوی را در روزهای بحرانی از خطر سقوط نجات دهد؛ اما این ارتش به علت فقدان آمار و ایدئولوژی صحیح و نداشتن پایگاه مردمی و بهره بردن از تربیت و فرهنگ سیاسی در بحبوبۀ انقلاب مردمی آرام به گوشه‌ای خزید و جسارت هرگونه واکنشی را در برابر قیام مردم به کلی از دست داد. نگارنده در کتاب حاضر نقش ارتش در پیروزی انقلاب اسلامی را در چارچوب مطالعه‌ای مبتنی بر شیوۀ تاریخ شفاهی از زبان نظامیان بازگو می‌کند که خود در آن هنگام بخشی از بدنۀ ارتش بودند.