سبد سفارش شما خالی است!

گرچه فجایع طبیعی یا انسانی همیشه غم‌انگیز هستند، لیکن مراحل بازسازی پس از سانحه و بازخوانی دقیق از جزئیات حوادث، می‌تواند اطلاعات منحصربه‌فردی درخصوص معایب کارکرد ساختاری فضاها و طرح‌های توسعه شهری نظیر طرح تفصیلی برای جلوگیری از آسیب مجدد ‌به شهرها را فراهم کند. همین امر، می‌تواند منجر به افزایش پایداری جوامع محلی ‌شود؛ بنابراین، تاب‌آوری را می‌توان از طریق یک فرآیند صعودی با ساکنان شهر به دست آورد، که منجر به ایجاد شبکه‌های اجتماعی قوی شده و هویت محلی را آشکار و تقویت می‌کند. این تاب‌آوری به طور فزآینده‌ای در روش هنجاری مثبت و غیرقابل انکار در جوامع شهری مورد استفاده قرار می‌گیرد و به طور فزآینده‌ای در ساختارهای سیاسی و آکادمیکی نیز ادغام می‌شود. درنتیجه، اقدامات نوآورانه اجتماعی، به عنوان منبع اصلی تاب‌آوری از طریق خلاقیت بین جوامع و سهام‌داران (مؤسسات خصوصی و دولتی) درنظر گرفته می‌شود. جوامع شهری و نهادهای دولتی با استفاده از طرح‌هایی نظیر آماده‌سازی اراضی و اتخاذ سیاست‌های کاهش ریسک‌پذیری، قادر به ایجاد شهرهایی هستند که در برابر سوانح طبیعی تاب‌آور باشند، به‌گونه‌ای که انطباق‌پذیری آن‌ها با محیط، پس از بروز حادثه، با کمترین هزینه صورت گیرد. در این کتاب، چالش‌های تاب‌آوری شهری برای ریسک و انطباق حکومت، بررسی می‌شود.