تئاتر نو در فرانسه
نمایشنامه فرانسه - قرن 20م. - تاریخ و نقد / نمایش - فرانسه - تاریخ - قرن 20
اصطلاح «تئاتر نو» در سالهای 1960، نسبت به نمایشنامههایی که در تماشاخانههای آن دوره با استقبال فراوان روبهرو بودند، تحریکآمیز به نظر میرسید، اما امروزه متناقض و در عین حال متعادل مینماید. متناقض از آن جهت که مخالفان آن زمان ـ منتقدان، نمایشنامهنویسان و تماشاگران ـ ناپدید شدند یا به گروه موافقان پیوستند؛ امروزه هیچکس به فکر نوشتن نمایشنامهای با گفتارهای طولانی نمیافتد که مستقیما پیش از جنگ نشئت گرفته و به آثار سارتر، کامو، مونترلان یا آنوی شباهت داشته باشد. بنابراین نوآوریهای تئاتر نو از جمله چندپارگی حکایت، کوتاهی گفتوشنودها و پرهیز کامل از نوشتار ادبی، در میان روشهایی که اکنون در تئاتر معاصر بسیار متداول است، چندان چشمگیر به نظر نمیرسد. همچنین اصطلاح «تئاتر نو» متعادل نیز هست، زیرا بیش از چهل سال از ظهور هنر نوین نمایشنامهنویسی، سی و پنج سال از اولین موفقیت آن و بیست سال از رواج بیچون و چرای آن میگذرد و تاکید بر نوآوریهای نویسندگانی چون بکت، آداموف، ژنه، یونسکو و... اینک کاملا موجه جلوه میکند. نویسنده در کتاب حاضر به معرفی تاریخچه و نقد بررسی «تئاتر نو» در کشور فرانسه پرداخته است. کتاب حاوی دو فصل با عنوانهای نمایشنامهنویسی نوین، و تئاتر و تماشگران است.