سبد سفارش شما خالی است!

در جرایمی‌که بنا به تعریفشان، صرف رفتار، کافی به مقصود نیست بلکه نتیجۀ خاص ناشی از آن رفتار نیز ضروری است، رفتار متهم باید سبب «قانونی» یا « مستقیم» آن نتیجه باشد. در گام نخست، باید مشخص گردد که رفتار متهم سبب واقعی نتیجه بوده و این معمولا (نه همیشه) به معنای آن است که به جز به دلیل این رفتار، نتیجه محقق نمی‌گردید. علاوه بر آن حتی زمانی که سبب واقعی به اثبات می‌رسد، باید احراز گردد که میان نتیجۀ منظور (در جرایم عمدی) با نتیجه‌ای که عملاً‌ محقق شده، تفاوت آن‌چنان فاحش نیست که مسئول شناختن متهم در قبال نتیجۀ حاصله، غیرمنصفانه باشد. بنابراین قتل عمدی از نوع همراه با قصد قتل مستلزم آن است که متهم در وقوع مرگ، قاصد باشد. همچنین بعضی از جرایم ممکن است با بی‌پروایی در وقوع نتیجۀ لازم، محقق گردند. به عنوان مثال قتل غیرعمدی و ضرب و جرح قابل تحقق‌اند و نوعی از قتل عمدی وجود دارد که در آن بی‌پروایی از درجۀ بسیار بالا سبب مرگ می شود و قتل عمدی محسوب می‌گردد. بنابراین سببیت‌ در مورد جرایمی است که لازمۀ تحقق آن‌ها، عمد بی‌پروایی یا بی‌مبالاتی متهم و منتهی شدن آن به نتیجۀ معینی است.