راهبردهای نمایشنامهنویسی جدید: رویکردی زبان بنیاد به نمایشنامهنویسی
نمایشنامهنویسی
بین نمایشنامهنویسی جدید و روشهای سنتی میتوان تمایزی قائل شد؛ تلاش برای هنرورزی و خلق جلوههای خیرهکننده در مقابل تلقی از متن به مثابۀ محملی برای بازیگران و اجرا. از آنجا که نمایشنامهنویسی جدید از نمایشنامهنویسی به عنوان فرد هنرورزی در عرصۀ زبان تجلیل میکند، معرف مناسبترین الگو برای مطالعۀ نمایشنامهنویسی است. نمایشنامهنویسی جدید به دلیل علاقهای که به کارکردهای فضا و زمان دارد، راهحلهای خیرهکنندهای برای خلق میزانس یا غلبه بر مسائل آزاردهندهای مانند خاموشیهای مکرر و تغییرات کند و کشدار صحنه مطرح میکند. نمایشنامهنویسی جدید از ماهیت زیباییشناختی ساخت نمایشنامه در مقابل محتوای سیاسی یا مضمونی آن دفاع میکند. از این حیث، نمایشنامهنویسی جدید، عاری از هرگونه دستور کار سیاسی آشکار یا آرمان ویژهای است. کتاب حاضر برای دانشجویان رشتۀ ادبیات نمایشی، گرایش نمایش در مقطع کارشناسی به عنوان منبع اصلی درسی اصول و فنون نمایشنامهنویسی به ارزش 4 واحد در مقطع کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی به عنوان منبع اصلی درسی کارگاه نمایشنامهنویسی پیشرفته به ارزش 4 واحد ترجمه شده است. کتاب در دو بخش این عناوین را دربرمیگیرد: راهبردهای مربوط به زبان و شخصیت؛ و راهبردهای مربوط به فرم و ساختار.