سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده کتاب با تفسیر جدیدی از ده اثر آخر "شکسپیر"، زندگی باطنی و اندیشه وی را بررسی می‌کند. او شکسپیر را در مقام یک عارف می‌نگرد؛ "عارفی که حتی اجازه نداد نام خدای تعالی را بر زبان بیاورد، چرا که دچار بی‌مهری رنسانس خواهد شد. لینگز، آثار شکسپیر را متاثر از منطق و عرفان اواخر قرون وسطا می‌داند، و آن را از جلوه‌ها و فلسفه رنسانس بری می‌بیند". به عقیده نویسنده شخصیت هر یک از نمایش‌نامه‌های شکسپیر تجسم مفاهیم الهی یا شیطانی هستند. بر این اساس، وی آثار شکسپیر را "قدسی" و خود او را رهرو یک نحله باطنی می‌داند. مترجم کتاب می‌گوید: "شکسپیر از انسان‌ها کمک می‌گیرد و بازیگران او هر یک نماد یکی از صفات الهی یا شیطانی هستند. این صفات در شخصیت‌ها متبلور می‌شوند: یکی سخاوت، یکی حسادت، یکی محبت، یکی انتقام، یکی خودسری و خودمداری، یکی ایثار؛ این شخصیت‌ها مظهر این صفات نیستند بل تجسم آنها هستند...".