سبد سفارش شما خالی است!

«شهاب‌‌الدین یحیی سهروردی» (متولد سال 549ق)، معروف به «شیخ‌ اشراق»، عارف و مؤسس مکتب‌ «اشراق» است. او در سهرورد زنجان چشم به جهان گشود. او قبل از بلوغ شروع به تحصیل قرآن، ادبیات عربی و فارسی کرده و بعد از آن برای تکمیل تحصیلات خود در 13 سالگی سهرورد را ترک کرد و عازم مراغه شد و نزد «مجدالدین جیلی» مشغول فراگیری حکمت، اصول‌ فقه و منطق ارسطویی گشت و با معارف سنتی زرتشتی و اندکی نیز با اعتقادات مسیحیان آشنایی پیدا کرد. سهروردی در 20 سالگی به اصفهان سفر کرد و محضر «ظهیرالدین بیهقی» (فارسی) مشغول تحصیل علم‌ منطق و افکار ابن سینا شد و کتاب «بصائر» اثر «عمر بن سهلان ساوی» را خواند. او قبل از 30 سالگی بین سال‌های 577 - 578 قمری اصفهان را ترک کرد و به دیار بکر رسید و بعد به آناتولی و بعد از اقامت کوتاه در آنجا به دمشق رفت و در آنجا به شهرهای بسیاری مراجعت کرد و با اساتید بسیاری ملاقات داشت و بحث حکمت‌ اشراق را با آن‌ها مطرح می‌نمود. سهروردی در 30 سالگی به حران رفت و در آنجا با «فخرالدین ماردینی» آشنا شد و بسیاری از مطالب را از او فراگرفت. او در سفر خود به «توقات» می‌رود و همانجا بود که کتاب «حکمت‌الاشراق» خود را به پایان رساند و سرآغاز مکتبی نوین در فلسفه اسلامی به نام «مکتب اشراق» ‌شد. او کتاب‌ها و نوشته‌های زیادی را در سفرهای خود نوشت. بالاخره او با صراحت گفتار خود سبب شد که برخی از عالمان درباری راهی برای کنار زدن او پیدا کرده و توسط «ملک ظاهر» او را به زندان بیندازند. سهروردی در سال 587ق در همان زندان از دنیا رفت. در این کتاب دوران زندگی، آثار و اندیشه‌های شیخ اشراق، بررسی می‌شود.