آیریلیق چاغی دور = هنگام جدایی است
میرزا ابراهیم ماذون (1246-1313 هـ . ق) بلندآوازهترین شاعر ایل قشقایی است که اشعارش در حافظه و ذهن ایلیاتیها تا به امروز باقی مانده است. بیشتر اشعار وی به زبان ترکی قشقایی و با مضامینی چون عشق، عرفان، ویژگیهای درونی انسانی، طبیعت و زندگی مردم ایلیاتی است. ماذون از وزنهای معمول زبان ترکی از جمله قوشما استفاده میکند. وی در اشعارش از بیعدالتیها سخن میگوید، گاه عشق زمینی و عرفانی را با هم و با طبیعت درمیآمیزد و گاه نیز شکواییههایی از مردم زمانه و از روزگار و حاکمان زورگو بیان میدارد. او شجاعت ایلیاتیها را تحسین میکند و گاهی، کاستیها را با زبان طنز نشان میدهد. مجموعۀ حاضر حاوی اشعاری همراه با ترجمۀ فارسی آنها است.