سبد سفارش شما خالی است!

"ابن عربی" در سال 560 قمری در شهر مرسیه، یکی از شرههای اندلس، متولد شد. وی از معدود کسانی است که القاب بسیاری دارد که پاره‌ای از آن‌ها عبارت‌اند از: "عارف حقانی"، "جمال العارفین"، "شیخ الشیوخ" و "بحر المعارف"، اما مشهورترین لقب او "شیخ اکبر" بوده است. ابن عربی از جمله کسانی بود که هم بر اثر ریاضت و خلوت نشینی به کشف و شهود و اشراق دست یافت و هم فردی سفر کرده بود که از هر کسی پندی گرفت و به نگارش آن پرداخت. در آثار او به وفور به آیات قرآنی استناد شده و می‌توان قرآن را عمده‌ترین کتاب در نظم دادن به نوشته‌های او دانست. از جمله مشهورترین آثار او عبارت‌اند از: الفتوحات المکیه، فصوص الحکم، التدبیرات الاهیه، و دیوان ابن عربی. محیی الدین گذشته از مقام حکمت و عرفان در زمینه‌های شعر و ادب نیز دستی داشت. البته برخی، شعر او را به کثرت معانی و دشواری آن وصف کرده‌اند اما او به وسیله‌ی همین نظم و نثر عالی‌ترین معانی صوفیه را به زبان عربی بیان کرده است. به دلیل اهمیت آثار و برجستگی عرفان و تصوف ابن عربی، نگارنده در کتاب حاضر به بیان زندگی‌نامه و آثار و احوال او پرداخته است.