سبد سفارش شما خالی است!

دهۀ 1350 تاکنون، برهۀ مهمی درتاریخ نوین ایران است. پس از دو دهه توسعۀ سریع سرمایه‌داری، که با افزایش یکبارۀ درآمد نفتی در نیمۀ اول دهۀ 1350 شروع شد و سپس با رویکردی عمیق پایان گرفت. مردم ایران انقلابی را از سر گذراندند که به دولت دین‌سالار جمهوری اسلامی ایران انجامید. دولت اسلامی، در پی استقرار نظام اقتصادی اسلامی، راه اتوپیایی اسلامی‌اش را در پیش گرفت، و جمهوری اسلامی خود را «حاکمیت مستضعفان» اعلام کرد. بنابراین زبان طبقاتی و گفتار مبارزۀ طبقاتی در دهۀ قبل از انقلاب 1357 وارد گفتمان اسلامی شد. در کتاب حاضر دگرگونی ماهیت طبقاتی نیروی کار ایران در سه دهۀ گذشته بررسی شده است. در کتاب، سال‌های پس از انقلاب به دو دوره تقسیم شده است: دورۀ سال‌های هیجان و تب انقلابی؛ و جست‌وجوی اتوپیایی اسلامی و دورۀ پساانقلابی که با درگذشت آیت‌الله خمینی در سال 1368 آغاز شد و تا امروز ادامه دارد. در دورۀ دوم سخت‌گیری دولت و سیاست‌های آن به سوی بازسازی اقتصادی، و احیاء و تحکیم مناسبات و نهادهای اقتصادی سرمایه‌داری بوده است.