سبد سفارش شما خالی است!

روزبهان بقلی شیرازی سال 532 ق در فسا متولد شد و از کودکی حالات عرفانی را تجربه کرد. بنیان اندیشة این عارف بزرگ بر پایة یک اصل مهم؛ یعنی تجلی جمال الهی در انسان استوار گشته است. این تجلی از حجاب‌های پی‌درپی عقل، دل و طبیعت جسمانی عبور کرده تا آدمی در آستانة عشق الهی قرار گیرد. وی به انسان به عنوان مظهر تجلی الهی و آینة جمال حق می‌نگرد. ایشان با تاسی و پیروی از خواجه‌عبدالله انصاری در کتاب منازل السائرین هزار نظام از نظامات عارفان را در بیست باب و در هر باب پنجاه مقام را آورده و آن را مشرب‌الارواح نامیده است. این کتاب شامل بسیاری از تجارب عرفانی و باطنی است که سالک در هنگام سیر و سلوک آنها را تجربه می‌کند. از مقامات بحث‌شده در کتاب می‌توان به این موارد اشاره کرد: مقامات مجذوبان؛ مقامات سالکان؛ سابقان؛ صدیقان؛ محبان؛ مشتاقان؛ عاشقان؛ شاهدان و... . شایان ذکر است شرح مختصری از اندیشه‌های روزبهان بقلی در پیشگفتار درج شده است.